W ostatniej dekadzie polskie uczelnie wyższe przyjęły system boloński. System boloński to poziomowy stopień nauczania, który składa się z trzech etapów. Pierwszy etap stanowią trzyletnie studia licencjackie. Po tym okresie studenci piszą prace licencjackie i uzyskują tytuł licencjata.
Następny krok to dwuletnie studia magisterskie. Uczestnikiem owego etapu mogą być tylko i wyłącznie osoby, które pozytywnie obroniły prace licencjackie. Drugi krok kończy się uzyskaniem tytułu magistra. Trzecim etapem, etapem, który z roku na rok cieszy się coraz większym zainteresowaniem są studia doktoranckie.
Zanim jednak młody człowiek zyska miano studenta studiów doktoranckich będzie musiał dopełnić wielu formalności. Pierwszym i podstawowym krokiem jest złożenie w dziekanacie odpowiedniego wniosku. Wniosku, w którym student uwzględnia swoje dotychczasowe osiągnięcia naukowe ( np. publikacje naukowe), a także główne koncepcje swojej przyszłej pracy naukowej.
Jeżeli dziekan wydziału zaopiniuje wniosek, to zwoływane jest pierwsze seminarium doktoranckie, które jednocześnie świadczy o otwarciu przewodu doktorskiego. W trakcie owego seminarium seminarzysta przedstawia podstawowe założenia swojej pracy i przedstawia nazwisko swojego opiekuna naukowego, a rada wydziału proponuje skład komisji egzaminacyjnej.
Oprócz tego do najważniejszych czynności przewodu naukowego należą również: zdanie egzaminów doktorskich, uzyskanie pozytywnych recenzji pracy, obrona pracy doktorskiej. Obrona w trakcie, której studentowi pytanie zadawać mogą wszyscy obecni na sali. Prace doktorskie i otwieranie tzw. przewodu doktorskiego to bez wątpienia najważniejsze aspekty studiów doktoranckich.
Reasumując w trakcie nauki student musi napisać i obronić trzy prace naukowe: pracę licencjacką, magisterską i doktorancką. Tylko takim sposobem będzie mógł wspinać się po drabinie naukowej.